Για την καταγραφή, Δημήτριος Μιχαηλίδης, ΑγροΝέα
Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων για την επιβίωση μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Μια κοινωνία έχει κυρίως τρία χαρακτηριστικά: (1) ενιαία γεωγραφικά χαρακτηριστικά, (2) όμοια πολιτιστικά στοιχεία και (3) την πεποίθηση ότι έχουν κοινό μέλλον.
Με αυτήν την έννοια, ένας/μία του οποίου τα έσοδα προέρχονται από πηγή που δεν επηρεάζεται από την τοπική κοινωνία, πχ ο δάσκαλος που πληρώνεται από το Υπ Παιδείας ανεξάρτητα από αξιολόγηση από τους τοπικούς κατοίκους, υπάλληλος ΔΕΗ που η μισθοδοσία του δεν εξαρτάται από την τοπική κοινωνία, στην ουσία δεν συμβάλουν στην επιβίωση της τοπικής κοινωνίας, καθόσον ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Η λέξη συντεχνία προκαλεί αρνητικούς συνειρμούς, αφού υπονοεί την υπεράσπιση επαγγελματικών προνομίων ενός υποσυνόλου της κοινωνίας απέναντι και εις βάρος στο γενικό συμφέρον (Δ. Καλαντζή). Στην ουσία πρόκειται πιθανόν για ανεκτές λειτουργικές συμπεριφορές, αλλά σίγουρα ανήθικες, αντικοινωνικές και βέβαια αντιδημοσιονομικές.
Πχ Γνώρισα έναν άνθρωπο που εργάζονταν στον ΟΤΕ, που είναι σήμερα συνταξιούχος. Από 16 χρονών μπήκε σε κάποια σχολή του ΟΤΕ. Οι σπουδές του θεωρήθηκαν συντάξιμα χρόνια (!…) και σε ηλικία 52 ετών βγήκε στην σύνταξη (με κάπου 2.700€/μήνα και άλλες παροχές) ενώ πήρε και ένα δώρο εφ άπαξ (περίπου 150.000€). Ο ΟΤΕ που ήταν κρατικό μονοπώλιο τελικά επιβάρυνε (έκλεψε από την τσέπη τους) όλους τους Έλληνες πολίτες και επιβράδυνε την πιθανή οικονομική ανάπτυξη διατηρώντας ακριβές τις υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών, ενώ τα παραγόμενα ελληνικά προϊόντα ήταν μη ανταγωνιστικά διεθνώς, ευνοώντας τις ξένες εισαγωγές στην Ελλάδα.
Πχ. Γνώρισα έναν άνθρωπο ο οποίος επέλεξε την στρατιωτική υπηρεσία. Από 16 χρονών πήγε στην τότε σχολή υπαξιωματικών στα Τρίκαλα. Σε ηλικία 44 ετών βγήκε στην σύνταξη (!…), διότι μου είπε υπηρέτησε σε παραμεθόριες περιοχές και στην Κύπρο (εκτός Ελλάδος), από όπου έφερε όλη του την οικοσκευή. Καλοσυνάτος γείτονας & οικογενειάρχης. Αγόραζε ότι χρειαζόταν η οικογένειά του κάπου μέσα από ένα «πρατήριο» μέσα σε στρατόπεδο με φαντάρους υπαλλήλους, πάμφθηνα. Μερικές φορές έφερνε και σε γείτονες μερικά πράγματα και βλέπαμε ότι ήταν πολύ φθηνά. Και βέβαια αντί να μαγειρεύει στο σπίτι έτρωγε στην στρατιωτική λέσχη αξιωματικών, όπου το πλήρες μενού κόστιζε περίπου 1,80-2,50€ σημερινά … σε άριστο ευχάριστο περιβάλλον δίπλα στον Λευκό Πύργο. Το καλοκαίρι όταν εμείς ψάχναμε κανέναν συγγενή να πάμε να κολλήσουμε κάπου για μερικά μπάνια, ο γείτονας πήγαινε στα λεγόμενα ΚΑΟΑ με εξαιρετικές δωρεάν ανέσεις. Α! ακόμα και σήμερα τα παιδιά του πηγαίνουν στην λέσχη και τρώνε έτσι φθηνά, ενώ μια ανύπανδρη κόρη θανόντος στρατιωτικού συνεχίζει να παίρνει σύνταξη …
Μάλιστα υπάρχουν και συνταξιούχοι, γέροι και γριές, που έχουν συντάξεις, όπως λέγεται, ίσως και 5.000€, με ανάγκες ενός τσαγιού και κάποιων πολλών φαρμάκων, την στιγμή που νέοι άνθρωποι καλούνται να επιβιώσουν, αυτοί και οι οικογένειές τους με ημιαπασχόληση ή με πλήρη απασχόληση 600€! … Είναι μη βιώσιμη η κατάσταση (ανήθικη, αντικοινωνική κλπ).
Με προσδόκιμο επιβίωσης τα 80 χρόνια, σημείο συνταξιοδότησης το 67ο έτος και μέσο όρο συνταξιοδότησης 52ο έτος, φαίνεται ότι υπάρχει ένα πάρα πολύ μεγάλο πλήθος συμπολιτών που διαθέτουν κατά μέσο όρο 30 περίπου χρόνια, με σταθερό εισόδημα, χωρίς ανάγκες ατομικής αυτοεπιβεβαίωσης, χωρίς αναζήτηση κοινωνικής αναγνώρισης, με χαμηλές ενεργειακές ανάγκες τροφής, χωρίς ερωτικές αγωνίες, χωρίς υποχρεωτικές εργασιακές ώρες, με ελεύθερο ωράριο, χωρίς υποχρεωτικές ανάγκες ανατροφής παιδιών, κατά τεκμήριο με επαρκή στέγαση, χωρίς αγωνίες επαγγελματικής καριέρας, ψηφιακά αναλφάβητοι, με ασημένια μαλλιά … και πιθανά ίσες οικονομικές ανάγκες 1000€ (?).
Πρόκειται για έναν πραγματικό θησαυρό και μια ειδική κατηγορία συμπολιτών.
Σε μια οργανωμένη κοινωνία, ένα ευνομούμενο κράτος, την σημερινή κατάσταση πρέπει να την είχε διακρίνει τουλάχιστον από το την δεκαετία του 1990.
Το 1993 είχα παρακολουθήσει ένα αρθρωτό Καλοκαιρινό Σχολείο τριών εβδομάδων σε πεντάστερο ξενοδοχείο στην Καλαμάτα, με πολύ προσιτά κόστη. Μία εβδομάδα είχε αφιερωθεί στο δημογραφικό. Τότε άκουσα ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται με ένα ρυθμό (κ) ο οποίος ήταν 4. Δηλαδή αντιστοιχούσαν 4 παιδιά σε κάθε γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας (18 έως 50 ετών). Για την επιβίωση ενός πολιτισμού (κοινωνίας) απαιτείται ρυθμός 2,1 παιδιά. Στην ΕΕ σήμερα ο ρυθμός είναι 1,8 και στην Ελλάδα ΜΟΝΟ 1,2.
Για να επιβιώσει η Ελλάδα απαιτείται, είτε να ληφθούν μέτρα υπέρ της αύξησης των γεννήσεων (μέχρι σήμερα όλα αρνητικά), είτε υπέρ της εισαγωγής εγκύων (συνέβαινε παρατύπως μέχρι προ τινός), είτε με εισαγωγή εργατικού δυναμικού (συνέβαινε με λαθρομετανάστες ευρέως), είτε με μετάκληση εργατών γης (συμβαίνει και σήμερα τυπικά και άτυπα), είτε …
Το τραγικό στην περίπτωση της Ελλάδος είναι ότι οι γειτονικές προς ανατολή χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν ρυθμό (κ) 8. Πρόκειται σαν ένα καζάνι γεμάτο δίπλα μας που βράζει, και εμείς δίπλα δεν παίρνουμε κανένα μέτρο, ήδη από το 1990 που τα Πανεπιστήμια το ξέρουν και οι ερευνητές επίσης. Το ξέρουν οι ποικιλώνυμοι χρηματοδοτούμενοι οργανισμοί, το ξέρουν και οι βουλευτές της Ελλάδος, έπρεπε να το ξέρουν επίσης και οι Κυβερνήσεις.
Ομάδες ενεργών πολιτών, think tank, Σωματεία και άλλες δομές της Κοινωνίας των Πολιτών έχουν συστήσει focus group με τις χαρακτηριστικές ονομασίες «50+», ή «60+» ή άλλες, που προσπαθούν να προσεγγίσουν το θέμα. Οι περισσότερες για συνταξιούχους, αλλά δεν παύει να υπάρχει και το σοβαρό πρόβλημα της ανάγκης εργασίας, ειδικότερα στην ηλικιακή ομάδα των «50+».
Με ορατή την προοπτική του προσδοκίμου επιβίωσης στα 100 χρόνια, οι πραγματικοί συνταξιούχοι 50άρηδες, 60άρηδες και 70άρηδες (πέραν της ηθικής κατάστασης στους 50άρηδες και 60άρηδες, που «υποχρεούνται» σε άμισθη κοινωνική τουλάχιστον προσφορά), είναι μια εξαιρετική δεξαμενή για εθελοντική δράση προς όφελος όλης της κοινωνίας, και βέβαια και των ιδίων. Και βέβαια θεωρείται εξαιρετικά ανήθικο να ζητείται οικονομική ανταμοιβή για προσφερόμενες υπηρεσίες, ειδικά αν η εμπειρία αποκτήθηκε σε κρατικοδίαιτη υπηρεσία.
Αλλά όλα αυτά έχουν άμεση σχέση με ένα σύστημα αξιών που να επιτρέπει την επιβίωση της κοινωνίας και το οποίο ξεκινά από την οικογένεια (γονείς που αγαπιούνται) και σφυρηλατείται στο σχολείο (δάσκαλοι, όχι συντεχνίες) …
